أئمّه شیعه و شیعیان ، عید غدیر را زنده نگهمیدارند
أئمّه شیعه و شیعیان ، عید غدیر را زنده نگهمیدارند
امامان معصومین سلام الله علیهم اجمعین، شیعیان خود را امر به شادى و سرور و تهنیت و تبریک و تسلیم و روزه و انفاق در این روز نموده، و با عنوان عید، و نام و نشانه عید با آن رفتار مىنمودند.
و بالاخص طائفه امامیه در این روز، اجتماع عظیمى در کنار مرقد مطهر مولى امیر المؤمنین علیه السلام در نجف اشرف دارند، و زیارتى غدیر از زیارتىهاى مخصوصه آن حضرت است.رجال شیعه از قبائل و شهرهاى دور و نزدیک، گرداگرد قبر آن حضرت اجتماع دارند، و زیارت مخصوصه او را که از ائمه طاهرین روایتشده، و حاوى جمیع کمالات و بیانگر همه مقامات و درجات اوست مىخوانند، و از کتاب و سنت آنچه را براى دفع مخالفان است، با حجتهاى دامغه بازگو مىکنند.
و در تمام شهرها و حتى قرآء و قصبات، روز غدیر، روز عید رسمى است، و ملیونها مرد و زن مسلمان اعم از شیعه و سنى، این روز را محترم مىشمارند، و به آداب عبادى و امور حسبى و قربى مشغول مىشوند.
سنت عید گرفتن در روز غدیر، به این داستان، خلود و دوام بخشیده است، و متن غدیر را ثابت و محقق، و گذشتگان آن را به آیندگان مىسپارند.بیدارى به عبادت در شب غدیر، و صله ارحام و ضعفآء و توسعه بر عیال، و زینتبستن، و لباسهاى نو و جامههاى پاک و پاکیزه پوشیدن، و احسان و بر و گسترش خیرات و مبرات در این روز، همه و همه از موجبات بقآء این اثر جاوید است، تا مردم به دنبال ریشه و سرچشمه غدیر بروند، و تفحص و تجسس از اصل قضیه بنمایند، و شاخههاى ایمان در دلهاى ایشان رشد کند و قوى گردد.
و چقدر زیباست که ایرانیان امروزه که در اثر غربزدگى مبتلا به آداب و رسوم ملى باستانى، و عیدهاى مجوسى و زردشتى شدهاند، و غالبا در ایام نوروز براى خود و خانواده خود لباس نو تهیه مىکنند و جشن و سرور دارند، این بدعت زشت را ترک نموده، و عید غدیر را که ستون ایمان استبه عنوان تعطیل رسمى تا چند روز براى دیدنها و سرورها، و تجدید لباسهاى کهنه به لباسهاى نو قرار دهند، تا یکسره دیو زشت طبیعت جاى خود را به فرشته رحمت دهد، و شیعه که پیوسته کارهایش از روى تعقل و حساب بوده است، در این مقطع نیز بىحساب و غافلگیر در دام نیفتد.
عید غدیر، سلسله مکتب تشیع را در هر سال، گذشته را به آینده متصل مىکند و رشته را دوام مىبخشد، و پیوسته دیو شوم و غول استکبار و خودسرى را منکوب، و مبارزه با آنرا جاودان مىکند.
امام شناسی ج 9 ص 208